Een tweede reis naar Sri Lanka van Lieve Van Rysselberghe .....Getekend door Tsunamie!
Met heel veel vraagtekens vertrokken, toch doorgezet met twee goede bekenden.
De ontvangst is super! Met bloemen en een heel ontvangstcomité naar ons eerste hotel gebracht: een 5 sterren gedoe! Niet echt mijn stijl, maar verwend worden doet ook wel eens deugd. Vermoeid als ik ben, toch een tukje gedaan in de namiddag, om er voor de rest tegenaan te kunnen gaan!
De toeristische trip, doorspekt met Foundation projecten, valt wel erg goed mee. De chauffeur doet zijn best, en valt beter mee dan ik had verwacht... veel beter zelfs. Dus is het toch belangrijk om Anthony's raad op te volgen! (waarom nog steeds twijfelen, het is al meerdere keren gebleken dat ze ginder maar al te
goed weten wat voor ons het beste is)
Ook de begeleider – schoonzoon van Anthony – valt best te genieten, ook al kampt de man met persoonlijke problemen. Wat de Tsunamie betreft, de realiteit moet niet onderdoen voor hetgeen we ervan konden zien op TV en in de pers.
Maar de mensen zijn sterk, denken toekomstgericht, en vragen (weliswaar niet bedelend), om middelen die hen moeten toelaten opnieuw te beginnen. We zijn wel gelukkig en fier dat we toch wel de eerste noden kunnen helpen leningen. En we kunnen meer beloven!!! Dank u wel achterban in België! Maar ik moet toch bekennen, en ik ben blij dat ook mijn medereizigers hetzelfde denken, dat de structurele armoede, in het binnenland, en een rit door de sloppenwijken zeker zo erg is, en zeker zo diep treft dan de Tsunamie ellende! Tsunamie getroffenen lijden heel erg, maar kunnen rekenen op aandacht, hulp en steun vanuit verschillende hoeken. Het zijn sterke mensen die een toekomst visie hebben. Mits de nodige hulp en veel tijd, komen ze er wel uit! Maar de ellende van het binnenland is uitzichtloos, daar is geen aandacht voor, en niemand weet hoe daaraan te beginnen! Er moet nog heel veel gebeuren in Sri Lanka!!!!
Vandaar dat we blij en fier zijn, dat we ook onze gewone projectwerking kunnen blijven waarmaken! En ook de gewone projecten van onze werking lopen goed. De dankbaarheid die we mogen ervaren is soms storend, maar we moeten ons wel inleven in de leefwereld van de Srilankanen, en dan nemen we er de ontmoetingen met bisschoppen en pastoors (jonge en mooie!), de knieval van de jongens en de meisjes, en de eindeloze reeks speeches er wel bij. Wat met een grotere groep niet mogelijk is, maar met 3 mensen wel, is het intense contact met de lokale bevolking: thuis bij hen gaan eten, op bezoek gaan, en zelfs in hun huis slapen! En gastvrij zijn ze zeker! Ik weet niet hoe mijn reisgenoten het ervaarden, maar voor mij was het een énige belevenis!!! Eerste nacht bij Anthony thuis!
Hij is een man die overal in de wereld reisde, weet wat er in de wereld te koop is, en dan staat zijn eenvoudige, bescheiden huis in schril contrast met zijn functie als Nationaal voorzitter van CWM!
Hij en zijn gezin leven van bescheiden middelen, en het treft mij diep, en het doet mijn waardering voor hem groeien dat hij voor zichzelf noch voor zijn familie geen persoonlijke gunsten vraagt.
Met een slaaptablet, heb ik de hele nacht geslapen, ondanks de huiselijke geluiden. En er is ook heel vroeg in de morgen reeds bedrijvigheid in huis, want er is het 'church feest', en de Belgen komen eten!!!
Eerst naar de mis (twee uur durend, in het Singalees......) Dan met Rani naar haar school en haar klas gaan kijken. Het eten is lekker! De sfeer redelijk chaotisch! Alle vijf dochters met man en kinderen zijn thuis gekomen voor de feestelijkheid. We mogen ook op bezoek bij onze chauffeur Noël. In de late namiddag worden we verwacht bij Nirocha en Terrence, dochter van Anthony, waar veel problemen zijn. Niocha heeft voor ons gekookt, en Terrence hielp. Hij klautert voor ons ook in de kokosboom. Hier is het wel gezellig! Mijn reisgenoten gaan terug slapen bij hun gastvrouw, ik mag in het gezin van Nirocha en Terrence slapen. Ik krijg de beste kamer en het beste bed! Eerst wordt er een slaapmutsje gedronken, en we hebben een goed gesprek omtrent hun situatie!
Slaaptijd! Ik neem geen slaappil, want het is een goed bed, en er is een ventilator, dus hoop ik wel te kunnen slapen. Maar, het gaat hier om een Srilankaans huis, met weliswaar stenen muren, maar de muren gaan niet tot in de nok van het huis! Dus, boven de normale kamerhoogte, is alles open, en zie je de pannen van het dak! Alles is ook open gelaten om tocht en ventilatie toe te laten, om zo het huis koeler te houden. Maar dat brengt ook met zich mee dat alle geluiden uit alle kamers doordringen. Dus kon ik nog genieten van van hetechtelijk gesprek van mijn gastheer met zijn vrouw, (in het Singalees gelukkig) en het geluid van de kinderen die eventjes wakker werden, en door vaderlief gerust gesteld werden. Ook buiten was er wat te beleven: iedereen heeft wel een hond, en er was veel volk op de baan, waarschijnlijk door dat 'church feest'. Van slapen kwam die nacht niet veel in huis, alhoewel ik goed lag, en de ventilator koelte bracht. Nu en dan kon ik ook een diertje horen ritselen. Wat het was????
Ik zal het nooit weten, want ik durfde het niet vragen, en ik heb niets gezien! Ik heb 's anderendaags wel eekhoorntjes gezien op het dak , maar of die 's nachts actief zijn, en of die binnen komen???????
Om 5u30 kreeg ik ochtendthee op bed, gebracht door Nirocha! Heerlijke verwennerij, wel vroeg in de morgen. Vanaf dan is er een hele bedrijvighed in het huis: iedereen moet gewassen geraken, de kinderen moeten eten, de ouders moeten eten, alles moet opgeruimd worden, en tussendoor moeten we ook nog praten!!!! We zijn toch min of meer op tijd klaar als ze ons komen halen voor de boottocht op het kanaal en op de mangrove! Dit wordt onze laatste dag, en het is niet met enthousiasme dat ik naar de terugreis uitkijk!!!!!!