Een Reisverslag uit 2011, geschreven door Elie.
De reisverslagen werden meestal als e-mail verstuurd tijdens de reis zelf. Vaak geschreven op een querty computer van een bestuurslid of in een internetcafé, soms op een eigen laptop en uitzonderlijk zelfs op een smartphone.
De teksten zijn niet gewijzigd en vormen een authentiek relaas van de reis, sfeer, ervaring en bovenal van de toestand van Sri Lanka op dat ogenblik.
Na enige weken van ongeduldig wachten is het zover. Samen met Eric en Joris vertrekken we vandaag naar Sri Lanka. Lut is meegekomen naar de luchthaven. Afscheid nemen is niet mijn beste en we houden het kort.
Na een lange en vermoeiende reis met een overstap in Frankfurt en Doha komen we om 8h30 plaatselijke tijd aan in Colombo. Ik voel mij een beetje suf.
We worden afgehaald door Antony en Sudharma van de CWM. Ze brengen ons naar Negombo waar we die dag zullen blijven.
We komen aan in guesthouse “Manchester” gerund door een Sri Lankaan en zijn engelse vrouw.
Eric en ik liggen samen op een kamer. Ik neem een douche en maak mij klaar voor de eerste uitstap. Deze uitstap is een bezoek aan de sanitaire wasplaats van de vissers in Negombo. We nemen een TUK TUK en ik ga achterop de bromfiets van Christopher. Het verkeer is een chaos en iedereen trompt naar iedereen.
Bij het badhuis is er een probleempje. De douches worden niet gebruikt zoals het hoort. Andere gewoontes en het moeten betalen voor het water maken dat er onvoldoende gebruik gemaakt wordt van de douches. De mensen vragen een waterpomp zodat ze het water niet meer moeten betalen en ze ook hun was zouden kunnen doen. Er wordt een vergadering belegd met de verantwoordelijken en het comité. Dit MOET anders en beter.
We gaan te voet naar Christophers huis voor het middagmaal. We worden er prima ontvangen. We mogen in het salon eten terwijl zij toekijken. Ook Martin en kardinaal Cardijn kijken toe. Na de maaltijd brengen we een onaangekondigd bezoek aan St. Mary’s school. Bij aankomst blijkt dit reeds gesloten (enkel school in de voormiddag). Na enig getreuzel komt de bewaker tevoorschijn. We brengen een bezoek aan de sanitaire blokken. Deze zijn verwaarloosd, kapot of slecht onderhouden. We voelen ons niet gelukkig. Dit kan en moet beter. Hopelijk is het morgen niet zo zegt Eric.
We wandelen terug en passeren via de bank. Mijn briefje van 500 euro verandert in een stapeltje vuile oude briefjes. Via het icebear café gaan we terug naar ons guesthouse. We maken ons klaar om te gaan eten in de white rose. Het is reeds donker om 18h00. Na het avondmaal te voet terug, nog even bellen met Lut en vlug in bed, want morgen moeten we op om 5h30. Muggen , lawaai op straat en een te dunne matras maken mij regelmatig wakker. De wekker maakt ons te vroeg wakker , valiezen maken en om 6h15 zijn we reeds op weg in ons Toyotabusje met onze driver Wasanthe.
Onderweg nemen we het ontbijt in een guesthouse in Puttalam. Eieren, confituur, toastbrood en fruit. Lekker. De koffie is naar de slappe kant. Terug weg en verder door naar Kalpitya. Onderweg worden we stevig door elkaar geschud. Slechte wegen met veel putten. Zullen we moeten aan wennen zeker? Bij aankomst worden we ontvangen door een groep weduwen. Met de boot gaat het richting “eric’s paradice”. Vorig jaar bouwde Eric hier toiletten. Hoe zou het daar zijn??? Bij aankomst worden we ontvangen op het schooltje. We nemen de “welcome”bladeren in ontvangst. De 3 juffen vragen steun want ze worden niet meer betaald en werken reeds 3 maanden zonder loon. Voorheen betaalde Caritas de juffen.(2500 roupies per maand) We kijken in een aantal schriftjes en peilen naar de kennis van hun engels. Deze kinderen kennen geen engels en de juf durft het niet te spreken. Alle gesprekken verlopen via Antony en Jude onze tamil tolk. Er komen ook nog wat ouders binnen en Eric herkent er een aantal. We zien een glimlach op hun gezichten. Dit is Eric zijn paradijs. We nemen afscheid en moeten verder. Een persoonlijk gesprek zou leuk zijn. We bekijken een aantal toiletten (er staan er 16 in totaal)en zien dat ze in gebruik en onderhouden zijn. Dit geeft ons een goed gevoel. We worden uitgenodigd om te blijven eten: gebakken vis, krabben met currysaus. Om uw vingers van af te likken. We nemen afscheid en varen terug. De wolken komen opzetten. Onderweg nog controle van militairen. Deze militairen zien er veel gevaarlijker uit dan de tamilwelpjes van daarnet. We rijden in het donker naar onze volgende bestemming. Slechte wegen, regen en donker zorgen ervoor dat we niet’ avanceren’. Om 21h00 komen we aan in ons hotel in Anuradhapura. We krijgen er nog eten. Het is er rustig maar niet zo netjes. Om 6h00 worden we wakker door burenlawaai, maar al bij al toch goed geslapen. Om 8h30 zijn we reeds op weg naar Mihintale. We bezoeken er een proefproject van rijstboeren. Deze mensen willen een pomp om te irrigeren in het droog seizoen. Kostprijs 400 euro. We worden goed ontvangen en krijgen terug de gebruikelijke groene blaadjes als welcome-geschenk. We krijgen ook nog groene rijstsoep met suikersnoepjes. Antony en de verantwoordelijke speechen. Iedere keer wordt er vertaald van het singalees naar het engels. We bezoeken de rijstvelden en gaan een kijkje nemen waar de pomp moet komen. Ook vanwege de MDK-foundation verwacht men nog een speech. Eric neemt het woord en zegt dat hij hoopt dat men met weinig geld veel mensen kan helpen. Na het afscheid rijden we richting Polonnaruwa. Onderweg zien we rijstvelden die nog onder water staan van de voorbije regenval. Na de middag bezoeken we Pollannaruwa. We nemen een gids en bezoeken eerst het museum, daarna de beelden en tempels of wat er nog van over blijft. Toch de moeite waard. Tijdens ons avondeten komen 2 muzikanten onze tafel opvrolijken. Ze leren ons het liedje “Handepani” wat maneschijn betekent. Dit liedje zal ons blijven bekoren. Eric trakteert met een flesje wijn en na het eten sluiten we af met een slokje Arack.
De volgende ochtend zijn we terug reeds vroeg op de been. Na een lekker ontbijt en nog wat foto’s vertrekken we richting Sigiriya. Eerst bezoeken we de woodcarvers. Dit is een klein ambachtelijk bedrijfje zeggen ze. We bezoeken de winkel. Ik koop 2 olifantjes. Lieve wil er drie op een rij, maar de onderhandelingen springen af. We willen ook de berg Rock Garden bezoeken. Onderweg bakken regen. Wegen en velden staan overspoeld. In Sigiriya is het bewolkt en regen. We drinken eerst nog een thee in een guesthouse. We vertrekken dan maar voor een wandeling. Niet lang daarna moet wasanthe onze driver ons komen ophalen. Hij redt ons van een hoop natte kleren. In de namiddag bezoeken we de tempel van Dambulla. Wel indrukwekkend.
In de late namiddag komen we aan in Kurunegala. We maken kennis met Mr. Banda onze plaatselijke begeleider. Eric en ik zullen 4 dagen mogen verblijven in de bungalow van het onderzoekcentrum van de rijstteelt. Van hieruit zullen we 4 projecten volgen in de komende dagen. We nemen afscheid van Lieve en Joris. Zij zullen verder doortrekken en ook een aantal projecten bezoeken. We worden er bediend door Karrou, hij brengt ons alle dagen ons avondeten. De volgende morgen komt Mr. Banda ons ophalen. We bezoeken ons eerste schooltje. We worden goed ontvangen door het schoolhoofd. We willen vlug naar de werf. Een 5tal ouders zijn reeds begonnen om de sanitaire put te graven. Hier komt een sanitair blokje voor de meisjes. We maken ook nog een plannetje en helpen mee om te graven. In geen tijd staan we in het zweet. Na 160 cm zitten we op een rots. We kunnen slechts 3 van de 4 ringen plaatsen. We worden ook nog uitgenodigd op de thee. Ouders en leerkrachten hebben allerlei lekkers gemaakt . Het is er aangenaam en er heerst een goede sfeer. Ondertussen is het reeds volop aan het regenen. Het deksel wordt op de put gelegd en de werken worden voor die dag opgeschort. Zij zullen de werken zelf moeten voltooien.
Op dag 2 bezoeken we een ander schooltje. Hier wil men een pomp plaatsen met 3 kraantjes. Het waterreservoir is reeds geplaatst maar moet nog aangesloten worden. We helpen wat mee, maar stellen vast dat het taalprobleem de communicatie fel bemoeilijkt. De werken zijn al goed opgeschoten tot we hier ook moeten afdruipen van de regen. Toch zie ik dat dit hier wel in orde zal komen. Terwijl we schuilen in een klasje beginnen de kinderen spontaan te zingen. Ze komen ook rond ons staan voor de obligatoire foto. Mijn toestel is plat en daar zal ik de ganse dag spijt van hebben. Rond 14h00 worden we uitgenodigd voor de lunch. Iemand van de ouders had gekookt. Daar algehele hilariteit. Blanken die eten met mes en vork en domme dingen doen. Na de maaltijd hebben we nog de pomp getest en hoera, er kwam water uit. Met de lach op het gezicht terug naar onze bungalow.
’s Morgens als naar gewoonte vroeg wakker. Mr. Banda komt ons als naar gewoonte te laat ophalen. We rijden naar ons derde project. In een schooltje moet een waterpomp en een aantal leidingen vernieuwd worden. Ook hier worden we onthaald bij “the principal”. De juf van engels wordt erbij gehaald om het gesprek op gang te trekken. Het regent dat het giet, maar toch willen we het werk bezoeken. Banda heeft een stielman meegebracht, maar het werk blijkt groter dan verwacht. Hier terug regen met bakken uit de hemel. We zijn blij als we binnen mogen voor een kopje thee . De ontvangst is hier beduidend minder dan de vorige dagen. We kijken nog wat rond en zien een naaimachine die stuk is . We herstellen wat we kunnen maar zijn niet echt van stiel om de machine echt te proberen. Ten gevolge van de overvloedige regen worden de werken stil gelegd. We vertrekken en zijn die dag vroeg terug in onze bungalow. We hebben er nog een goed gesprek met een Sri Lankaanse ingenieur die op bezoek is voor een meeting ivm rijst.
Deze nacht goed geslapen. De muggen op voorhand dood gemept. Banda is ongeveer op tijd. Vandaag is onze laatste werkdag. We gaan een brugje herstellen. We halen eerst zand en cement. Een 15tal mannen waren reeds aanwezig. Er wordt overlegd en overtuigd. Ze gaan een dam bouwen en het water omleiden. Dit lijkt mij onbegonnen werk. Met wat balken, wat zand en wat graven wordt het water omgeleid. En raar maar waar het lukt hen nog ook. Er komt van ergens thee en onder de middag mogen we allen gaan eten bij de buren. Eric koopt nog koekjes en ze vliegen erop als mussen. Hier en daar kunnen we wat helpen, maar ik schiet wat foto’s voor de achterblijvers op het thuisfront. Het is reeds donker als de laatste werken beeindigd worden. Voetgangers en fietsers kunnen terug over het brugje. Morgen gebeurt de rest van het werk. Wat ik deze morgen niet voor mogelijk had gehouden is toch gelukt. Het brugje is zo goed als klaar om beton te gieten. Zonder machines maar de werklust en wilskracht en de handen van 15 mensen hebben dit gerealiseerd. RESPECT. s’Avonds brengt Banda ons terug naar onze bungalow. Donker, regen en zijn rijstijl maken mij zeer ongerust. Ik denk dat dit mijn laatste rit is en ben uitzonderlijk blij als ik kan uitstappen.
Tijdens de nacht worden we wakker door het lawaai van feestende mensen. Hier vieren ze nog independent day met veel zwier. Om 9h30 komt Lieve en Joris ons ophalen. We bezoeken samen met Lieve , Joris en Banda nog eens onze brug en het eerste schooltje. Dan rijden we verder naar Kandy. De thee bij Banda moeten we afslaan door tijdsgebrek. Onderweg bezoeken we nog een park met olifanten. Zielig die beestjes aan de ketting. In Kandy bezoeken we nog een tempel, voor de kadydansers zijn we helaas te laat. We logeren in een mooi hotel. Wel opletten van de apen want die zouden alles meenemen dat ze kunnen pakken. Mijn schoenen moet ik hier helaas achterlaten: deze zijn namelijk niet meer droog te krijgen en ze stinken als de pest. Dan maar verder op sandalen.
De volgende dag brengen we een bezoek aan Nugara Eliya. We rijden langs de hellingen die beplant zijn met theestruiken. Het weer zit echter niet mee. Met goed weer moet het hier prachtig zijn. We logeren er in een huis, maar het is er koud en vochtig. ’s Morgens nemen we samen ontbijt . Daarna vertrekken we naar het convent. In het convent worden 10 wezen opgenomen, betaald door de foundation. De kinderen zien er gelukkig uit en zingen liedjes voor ons. Joris zegt dat dit hem doet denken aan de film “Hector”. Ze krijgen elk 2 koekjes van Eric. We nemen afscheid met pijn in het hart. Lieve laat ook nog wat kleren achter voor de kinderen. Konden we maar meer doen. De nonnetjes beloven goed voor de kinderen te zorgen. Ze zeggen ook : “ GOD will take care of them”.
Na de middag bezoeken we nog een tuin. De weg ernaartoe is slecht en er zijn stukken van de berg naar beneden gekomen. Het is een mooie tuin, maar de regen verknalt onze wandeling. We keren voor het donker terug naar de auto, maar helaas deze start niet. Platte batterij. 1 uur oponthoud en startkabels helpen ons terug in gang. We eten die avond frietjes als aperitiefhapje. Ze maken goed. Ook het eten gemaakt door Wasanthe smaakt heerlijk. Na het eten bespreken we nog een aantal zaken met Antony. We kruipen in een vochtig bed en hopen tegen beter weten in dat het morgen beter weer zal zijn. Helaas. Wat een mooie stad moet zijn zit volledig in de mist. Voor we echt de baan op gaan stoppen we eerst nog eens aan een kerkje. Wasanthe steekt een hoop kaarsjes aan. Geloof of bijgeloof ??? We brengen nog een bezoek aan de theefabriek van Pedro. Er wordt nu niet gewerkt omwille van het slechte weer. Na een lange dag in de auto komen we ’s avonds aan in Colombo. Het ligt hier merkelijk droger en het is 10°C. warmer. Wat een verschil. We mogen blijven eten bij Sudharma. Na de maaltijd brengt onze driver ons terug naar Negombo. Aan zijn rijstijl te zien denkt ik dat hij nog een aantal kaarsjes over heeft voor die dag. Na een goede nacht en een lekker ontbijt in het golden star beach hotel maken we nog een wandeling in de stad. Leuke drukte. In de namiddag is er ook nog een vergadering aan het badhuis en om 17h00 de grote vergadering van het comité in de white rose. Op deze vergadering worden nieuwe requests gedaan. Worden lijnen uitgezet en overlegd. Die avond nemen we afscheid van een groep gemotiveerde mensen die stuk voor stuk weten waar ze mee bezig zijn en die het beste voorhebben met hun mensen. We keren terug naar ons hotel, pakken onze koffers en vertrekken om 01h00 naar de luchthaven.
Deze reis heeft mij getoond dat het ook met minder kan. Dat handen kunnen samen werken. Dat kinderen die niets hebben kunnen lachen. Dat die mensen mij kunnen ontroeren. Dat we met foundation Martin De Kegel op het goede pad zitten.
Aan u allen zeg ik in naam van Sri Lanka:” dank je wel voor uw steun.”
ELIE