Reisverslag 2023, Eric

Wat volgt zijn 13 e-mails van Eric, geschreven en verstuurd tijdens de reis die hij in februari 2023 samen met Annemie en Stefaan maakte.

De e-mails, geadresseerd aan het thuisfront in België, werden meestal ’s avonds op een klein laptopje vlug neergepend. De e-mails zijn niet gewijzigd en vormen een authentiek relaas van de reis, sfeer, ervaring en bovenal de toestand van Sri Lanka op dat ogenblik.

Bij elke e-mail werden de foto's die Eric met zijn smartphone nam die dag, toegevoegd.

Ter info: 1 Sri Lankaanse Roepie (LKR) is tijdens deze reis ongeveer 0,0028 Euro of 1 Euro is ongeveer 357 Roepies.

1

E-mail 1

Beste allemaal,

Goed aangekomen in Negombo, na een wat bewogen reis!

In Brussel was er staking en werd de grote valies niet verstuurd, wordt later deze week verwacht.

Op de vlucht van Brussel naar London kreeg iemand een hartaanval, werd bewerkt met een defibrillator, we kregen een voorkeursbehandeling om te landen, maar dan duurde het nog ruimschoots een kwartier alvorens de ambulance arriveerde. En zolang duurde het voor iedereen om te mogen uitstappen.

Met vertraging vertrokken in London en met vertraging aangekomen in Colombo, maar het was een zeer aangename vlucht en 31 graden bij aankomst hier.
Wat stappen en geld wisselen in Negombo, wat ondergoed gekocht, even op bezoek geweest bij Christopher (met een taartje, hier gekocht, chocolade zit in de valies).

Christopher is fel verouderd maar zijn gezicht was blij ons te zien. Zijn vrouw is niks veranderd. Praabeepa was er niet, er zijn werken aan de gang in haar huis en ze wonen momenteel ergens anders.

Morgen gaan we op eerste bezoeken met Shiran en Sudharma.

Groetjes allemaal.

2

E-mail 2

Besten,

Hierbij een verslag over onze eerste twee dagen. Jullie sturen maar door naar anderen, als ik te veel bestemmelingen ingeef "flipt" mijn mail.

Maandag 20 februari

Bezoek aan de school in Rajakadaluwa (niet zo ver van Chilaw). We financierden hier ondergoed voor 270 kinderen. Er vielen twee cijfers qua aantal leerlingen: 270 en 307.

De school heeft een heel goede sfeer en ze wordt geleid door een zuster. Er zijn zowel katholieke als boeddhistische kinderen. Elk krijgt zijn eigen religieonderwijs, verder leven ze hier heel goed samen. Er zijn 12 leerkrachten, een superior en dan de zuster (één mannelijke leerkracht).

We werden vergast op een toespraak van de zuster, van een lerares (die perfect Engels sprak zonder spiekbrief) en van een leerlinge die het ook zeer goed deed in het Engels. Haar toespraak heb ik meegekregen op mijn vraag, het vat goed de situatie samen.

We spraken met de lerares Engels, zij komt van ver per bromfiets, en geeft 5000 Roepies per maand uit enkel aan brandstof voor haar vervoer. Ze verdient 42000 R. Ze komt van 25 km ver, kan zelf niet kiezen voor een school dichterbij, gouvernement wijst haar de plaats aan.

Naast ondergoed voor de kinderen kregen ze ook schriftjes en nu werd ook nog wat materiaal afgegeven. De zuster is ons zeer dankbaar.

We kregen ook nog was dansjes (in de dansklas) en songs (muziekklas) We werden vergast op iets lekker zoet en kregen king coconut te drinken.

De meeste van de ouders hier zijn "day-workers" en velen zitten zonder werk, of werken beperkt. Een werkdag = 1000 rupies.

Een paar schoenen ging van 2000 naar ongeveer 5000 rupies een doosje vetstiften van 100 naar 250 rupies. Elk kind krijgt nog steeds één uniform per jaar van de staat

Echter krijgen ze geen schriftjes (ze hebben er 8 nodig omdat ze 8 vakken volgen) en één schrift kost 250 roupies. Meestal is een schriftje vol na eerste trimester dus ideaal is meer dan 8 per jaar.

Petrol voor de wagen is per quota van 20 liter per week per wagen. (het werkt met een QRcode op hun telefoon). Je kan meer petrol vastkrijgen met een enveloppe en meer betalen.

De meeste families ontbijten niet meer (of enkel nog iets voor de kinderen). Vroeger gaf de school een glas melk aan elk kind, bij aankomst, elke dag. Daarvoor is nu geen budget meer. Ik gaf een budget voor drie dagen melk voor de hele school (30000 rupies).

In de namiddag bezochten we een vrouwengroep in Negombo (Preebapa).

Deze groep werd 2 jaar geleden opgestart, met 21 vrouwen, nu zijn er 30. Door de economische crisis zijn vissersvrouwen soms geconfronteerd met een tekort aan middelen om voedsel te kopen. Als de visser niks meebrengt, is er geen inkomen. daardoor moesten vrouwen soms eten kopen en later betalen, waarvoor interesten werden aangerekend.

Deze vrouwengroep (± coöperatieve) koopt voedsel aan groothandelsprijzen (op bestelling van hun leden) en verkoopt ze door met een zeer kleine marge. Er is mogelijkheid van 14 dagen betalingsuitstel. Meestel is de man niet op de hoogte van deze "uitstel".

Voorbeeld: zak 5 kg rijst kost in de gewone winkel 1800 rupies. De groep koopt in aan 1500 verkoopt aan hun leden aan 1525 rupies. Indien nodig met betalingsuitstel. Zo wordt ook suiker, bloem, olie, zeep, waspoeder, beetje snoep enz. verhandeld.

De relatie met de gewone winkeliers uit de buurt is niet altijd simpel, maar ze "managen" (in sommige winkels worden deze vrouwen buitengehouden).

De winkel is "open" om de drie weken, alles werkt dus "op bestelling" en de vorige aankoop moet betaald zijn (14 dagen) voordat een nieuwe kan gedaan worden. De leidster (verantwoordelijke) kan behoorlijk streng zijn, en dat is ook nodig, vinden de vrouwen zelf.

De Foundation gaf de eerste keer 50000 rupies en een tweede keer 25000. Er is geen organisatie om terug te betalen. Alle vrouwen hadden een mooi gelijk geel T-shirt aan.

Ze vroegen budget voor een weegschaal (die ze nu ergens gaan lenen), we gingen daar ter plaatse niet op in.

Deze families hebben ook problemen om schoolgerief te kopen voor hun kinderen. Ik suggereerde dat ze ook schriftjes in 't groot aankopen en zo misschien wel veel kunnen uitsparen, iets wat ze gingen bekijken.

Bij de gesprekken kwam naar voor dat één familie (2 volwassenen en 3 kinderen) een budget van 4800 rupies per dag moet hebben (ontbijt 900 - lunch 2100 - teatime 300 - dinner 1500). Is allicht een ruwe schatting, ook speelt ouderdom van kinderen een grote rol, maar een kleine berekening (30 dagen x 4800 R = 144 000 R/maand) leert ons dat dit onmogelijk is (lerares verdient 42000/maand). We proberen daar meer duidelijkheid over te krijgen in de week

We betaalden 31250 R aan onze driver van de dag (Asanka) (250 km X 125) Ik vond geen manier op internet om het aantal km eens te controleren, Michelin heeft hier geen werkende routeplanner (ik schrok toch wel van dit bedrag, en ben wat bezorgd of ik wel zal toekomen voor alles)

We hadden een lekker avondmaal in restaurant "Edwin"

Dinsdag 21/02

Vertrek stipt 08 u naar Rohini's place. (met een vriend van Sudarma die een comfortabele auto heeft). Sudarma wacht ons op ter plaatse, samen met de kinderen, Ruhini en de tweede teacher.

Opening van het nieuwe "schoolgebouwtje" op de grond van de teacher. We hebben een garantie van 5 jaar. De teacher lijkt me zoals steeds zeer gemotiveerd en zeer zorgzaam voor de kinderen, net als Rohini trouwens!

Ongelooflijk wat deze vrouwen hier verwezenlijken. Ze hebben drie lesdagen per week. Elke zaterdag en twee "variabele” dagen in de week. Ze hebben 20 kinderen, de meeste herkennen we van vroegere bezoeken. Het schoolgebouwtje wordt "officieel" geopend door Annemie en mezelf, Stefaan is fotograaf van dienst. De foto's zeggen alles.

De kinderen zingen, "dansen" en tonen ons hun dagelijkse werkjes. Er zijn een paar heel bijzondere werkjes bij (vooral naaiwerk, borduurwerk, schilderwerk op linnen, en tekeningen en knutsel-resultaten) De dansende kinderen breken onze harten. We krijgen allemaal een stukje cake en de bezoekers uit België een king coconut.

Rohini dankt ons voor de voortgezette steun, ook tijdens deze moeilijke periode, zonder onze steun was dit hier gestopt. Speciaal bedankt ze ons ook voor de uitstap die ze mochten doen, kinderen en hun moeders. Het was bijzonder aangenaam om samen te zijn, samen te eten en drinken, zingen en dansen. Ze gingen naar een park en een tempel. Ver transport is momenteel onbetaalbaar.

"kinderen" zijn van 5 tot 32 jaar oud met downsyndroom, autisme en andere beperkingen.

We bezochten hier ter plaatse ook een vrouwengroep. In totaal zijn 30 vrouwen lid. Ze doen verschillende activiteiten:

Maken van basis voor compost (is gedroogde en fijngehakte cocos-schalen in zakjes van ±800 gram kost 130 R, er is ongeveer een uur werk aan. Deze schilfers worden vermengd met koemest, zand/aarde en liggen dan wat om daarna als compost gebruikt te worden
Maken van wieken voor olie-kaarsjes (met een klein "draaibankje")
Home-gardening (hebben we niet bezocht)
Beetle maken (de typische kauwgom voor de mannen), pakketjes met de drie ingrediënten
Oesterzwammenkweek (hier zijn 4 vrouwen mee bezig). Er wordt een mengeling gemaakt van houtstof, groene bonen en dall (gemaakt van linzen). Deze mengeling rijpt 40 dagen in "zakjes", die zakjes worden opgehangen, en na die 40 dagen besproeid met water, waarna de oesterzwammen erop groeien. Ze kunnen dagelijks oogsten gedurende ongeveer 4 maanden.

Voor deze vrouwengroep werd een keer 30000 (voor corona) en één keer 50000 rupies gegeven, geen terugbetalingsplan.

We rijden dan terug naar Negombo en hebben lunch met Sudharma, en de Driver (Hassid) en dan maken we dit verslag. Het is zeer zonnig en warm. Stefaan is gaan wandelen en zwemmen, Annemie wat gaan rusten (nadat ze mij gezelschap hield). Zelf ga ik geld wisselen en een optieker gaan zoeken om mijn bril te laten maken (die "brak) een half uur voor ik vertrok in België.

Heel zonnige groeten

Eric, Annemie en Stefaan

3

E-mail 3

Besten,

Vandaag brachten we een bezoek aan Conchi. Ze ziet er beter uit dan 3 jaar geleden, vind ik, ze is ook wat afgevallen en ze was goed in vorm. Ze komt naar de tweedaagse, volgende week. We namen wat koekjes en bananen mee, en we werden vergast op thee en zoete pannenkoeken en boterroomrol.

Daarna gingen we naar freedom home (menthal hospital). Dat is wat kleiner in oppervlakte geworden, maar de zitplaats buiten lag er proper bij.

Er is een "grote" slaapplaats met een 15-tal bedden (de helft stapelbedden) in schrijnende toestand (zoals vroeger). En er zijn drie kleinere slaapvertrekken (vroegere gebouw in stukken verdeeld) met drie toiletten. Eveneens in zeer slechte staat, maar niet erger dan vroeger. De keuken is een ramp, zeker ook niet beter dan vroeger. En de totale ruimte is heel wat kleiner geworden.

We zagen heel wat bekende gezichten, ook enkele nieuwe. Een paar mensen zijn gestorven. De coronacrisis moet hier een onvoorstelbare situatie hebben gegeven. Sudharma heeft, via een vriend (onze chauffeur van dienst) toch weten te organiseren om gedurende de coronaperiode medicijnen, soms voedsel, en kuisproducten (hygiëne) aan te leveren, dankzij de financiële middelen van de foundation.

We deelden "crocodiles" uit. De mensen waren gretig en hadden grote ogen.

Patty (met wie ik in 't verleden een "vriendschapsband" sloot tijdens mijn werkverblijf, is blind geworden, slecht verzorgd cataract. Ik heb hem naar buiten geleid. Hij viel in mijn armen, onvergetelijke, maar moeilijke momenten.

We noteerden volgende "noden" die dringend zouden moeten "behandeld" worden, we vragen dan ook het "akkoord" van Lieve en Viviane, en nog meer indien nodig, om deze noden in te willigen:

Meer medicijnen. Er zijn gewonde mensen die niet verzorgd geraken (huidziekte bij één van hen) en ook kalmeringsmiddelen.
Er komt nog steeds een dokter langs op "regelmatige" basis.
Een gas-koker (twee bekken) om te maken dat er niet meer met hout moet worden gekookt in de kleine en hete keuken. We zagen het bijna uitgedoofde vuur van de morgen-kook
Een fles gas
Per maand een "navul" gas
Een grote kook-kom (ze hebben er nu slechts één beschikbaar
Een emmer (die gebruiken ze nu om thee uit te delen
Een plastic kom (groot formaat) om in de keuken te gebruiken
Een degelijk keukenmes, een pollepel
Een voorziening voor wat meer schaduw op de koer (er is slechts één gans van zowat één meter breed met schaduw (om 12 uur)

Ik kijk hier rond hoeveel een gas-koker zou kosten, gasfles zou ±30000 rupies kosten en navulling 4000 rupies.

We brengen natuurlijk foto's mee, maar jullie weten allemaal waarover het gaat hé.

We zijn dan Conchi naar huis gaan brengen (jaja, die was mee, ze komt nog elke maand naar het "hospital met Sudharma) En onze driver (Sudharma's kennis) bracht ons dan terug naar Negombo. Hij "kan" niks vragen voor de service die hij ons geeft, ik heb hem 10000 rupies betaald, voor brandstof en péage van de highway, want dat heeft hij telkens betaald. Hij heeft dit aangenomen.

Morgenvroeg vertrekken we om 04 uur naar Manner om er waterpurification systemen te bezoeken (verschillende in die streek). We blijven drie dagen in de streek (Manner/ Mihintale) er komt allicht geen nieuws bij gebrek aan internet. Zondagavond zijn we terug in Negombo.

De valies: daarnet zowat een uur met de airport gebeld ... al 4 verschillende nummers, veel bandjes en wachten. Maar er kwam 5 minuten geleden een verlossend telefoontje, ze gaan de valies nog vandaag afleveren, Op hoop van zegen!

Doe daar de groeten vanuit het warme en warme Sri Lanka

Eric

4

E-mail 4

Besten,

We zijn dag 4 begonnen om 4 uur 's ochtens: vertrek naar Mannar, we waren er nog nooit voordien. Eerste bestemming was het dorp Katkidanthakulan, zowat 20 km voor de stad Mannar, komende vanuit Negombo (+- 220 KM).

We ontmoeten er Father Desmond Angelo en zijn assistent, die ons op een ontbijt vergasten. In drie verschillende dorpskernen wonen hier 420 families (zowel Katholieken als Hindoes) en we hebben hier een "waterpurification" gefinancierd. Eén in 2021, één in 2022 en één eind 22/begin 23.

De kraantjes hebben openingsuren, 's morgens en 's avonds. De dorpelingen betalen 2 R per liter, daarmee wordt het onderhoud en de elektriciteit betaald. Het zijn vooral boerenfamilies, deels rijstboeren. Father Desmond is geïnteresseerd om hen voor de bio-cultuur te doen kiezen. Er lopen gesprekken/voorstellen. De foundation is klaar om hiervoor te steunen (Himapala) indien nodig.

Terzijde: vorig jaar was de rijstoogst goed, veel opbrengst. De grote kopers lieten de boeren met hun oogst "zitten" om de prijzen te doen dalen. Daarna kochten ze natuurlijk toch, en dan gingen de prijzen stijgen, waardoor ze grotere winsten konden maken. Een van de invloedrijkste rijstkopers is de broer van de president.

Terzijde: Father Desmond is fier op zijn school! 232 kinderen, alle basislevels. Vorig jaar hadden ze een leerlingen die 9 A's haalde (A dus op alle vakken!). Een teacher verdient 30 tot 40000 R, in functie van zijn level. Ze geven ook nog namiddag-onderwijs, waarvoor ze niet betaald worden. Daarvoor zoeken ze sponsors!

Er zijn hier ook 25 vrouwengroepen met veel verschillende activiteiten. 4 groepen kregen steun van ons, elk 25000 R.

We zitten hier trouwens in het vroegere oorlogsgebied, er zijn hier heel wat oorlogsweduwen.

Tweede bestemming: Periyakaddu, een afgelegen dorpje van 47 families. Voor we naar het dorpje zelf rijden halen we father G.A. Axulraj Croos op, die ons de weg zal tonen. We hobbelen over bijna 2 km zandweg, een weg die de dorpelingen best niet 's nachts gebruiken daar die op een olifantenroute ligt.

De dorpelingen drinken hier rivierwater (uit een prachtige rivier trouwens) maar dat is minder om minder aangewezen door vervuiling (o.a. pesticiden). De vraag is dus om hier een waterpurification te financieren. Elektriciteit is problematisch, er wordt een manuele pomp gesuggereerd. De vraag is om drinkbaar grondwater te vinden en de pomp en leidingen te financieren. Ze denken te weten waar drinkbaar water kan worden gevonden.

We zitten, samen met de dorpelingen in een ±kapel, waar de missen gedaan worden. 100 m verder staat een ruwbouw nieuwe kerk, maar de fondsen zijn op. één van de mannen vraagt om te helpen de kerk af te werken. Later in gesprek met de Father suggereer ik dat hij beter naar Rome kan bellen om zijn kerk af te werken. Rome komt echter voor maximum 1/3 tussen, selecteert een paar kerken per jaar, en de middelen moeten dan nog steeds over 2 kerken worden gespreid.

Er zijn 17 schoolgaande kinderen in dit dorp. De dichtstbijzijnde school is 8 km verderop (langs die zandweg) en het is een moslimschool (toch minder kwalitatief).

De meeste families zijn "contracters" die bij boeren gaan werken, per dag. geen vast contract. ze zijn dikwijls werkloos. Als ze werk hebben verdienen ze 2000 tot 2500 R per dag.

Ze zouden graag ook een vrouwengroep opstarten. Er wordt gevraagd naar een naaimachine (vindbaar vanaf 50000 R, naargelang de machine mogelijkheden). Mochten we een machine bezorgen, moeten ze afspraken maken: wie mag ze wanneer gebruiken en waar staat ze. Father suggereert om ze op te stellen in een ruimte bij de grote kerk (waar de father woont) zowat 2 km verder dus (de zandweg). Er zou ook een groep van een dorp verderop gebruik mogen maken van de naaimachine.

Trouwens: De grote Kerk, waar de father woont, is een bedevaartsoord, dat honderden bezoekers ontvangt. Daar hebben we een waterpurification geïnstalleerd. Deze is al in werking. Bij topdagen van bedevaarders-bezoeken volstaat de installatie niet. Dorpelingen mogen hier ook water komen halen.

Derde bestemming: Suwashaicihigama (dorp) Padikaramaduwa (streek) Galenlindunadeaja (town).

Hier hebben we een waterpurification geïnstalleerd op de grond van MLr U.B. Disanayake. Hij stelt de plaats gratis ter beschikking. Het water komt van zijn waterput, zowat 100 m afgelegen van zijn huis en van de installatie.

Hier zijn zowat 100 families woonachtig, die mogen allemaal water komen halen. Hier is het aantal nierpatiënten het groots van de gehele streek. De eigenaar financierde het gebouwtje, wij de installatie. Er zal 1 R per liter worden aangerekend, om onderhoud te financieren. elektriciteit wordt door de eigenaar betaald.

Vierde bestemming is hotel Black 1 white in Mihintale. Degelijk, proper, met zwembad en niet duur!

Besten, jullie mogen gerust doorsturen, zoals vorige verslagen.

Eric

5

E-mail 5

Besten,

Ik vergat nog te vermelden voor dag 4 we reden in totaal 520 km.

Voor dag 5 werden 5 bezoeken gepland, maar er wordt er één afgezegd daar de afstanden toch te groot blijken (zeer tijdrovend en zeer slechte wegen)

Bestemming 1 is een boeddhistische school in Mihintale, geleid door een boeddhist monnik. De school heeft 210 leerlingen, waarvan 25 katholieken, de monnik geeft ook katholieke religie, want er is geen andere teacher beschikbaar, mooi toch!

Deze school, met vooral arme boerenkinderen vroeg om tekstboeken (schoolboeken dus) te financieren voor graad 9, 10 en 11. Sudharma heeft voor de boeken gezorgd en ter die gelegenheid vroeg de monnik ook naar 6 melodika's voor de muziekklas. Die komen we vandaag brengen. we worden warm onthaald door alle leerlingen!

Na een toespraak van de monnik worden de melodika's terstond in gebruik genomen, drie meisjes spelen zowaar een mooi deuntje "in koor", echt mooi!

De enthousiaste monnik toont ons vlug de school en zijn kamer waar hij zeer bescheiden woont in de week, en vraagt ook naar wat sportmateriaal (3 voetballen, 3 kegelspellen, 3 volleyballen en een net (we nemen de vraag mee). Monnik: Kammalankuwala Jurian Sobove.

Bestemming 2 is een klein zeer afgelegen schooltje nabij een enorm waterreservoir (147 lange "rivier" met gigantische dijk langs die Rivier die dus reservoir is geworden).

We zitten hier ook in voormalig oorlogsgebied. Dorpsnaam Malporuwa (Trincomalee streek). Een teacher bekwam onze gegevens via een andere teacher waar we een waterpurification installeerden.

Het is een "junior”-school, basis levels, 61 kinderen en 13 teachers (waarvan 9 vrouwen en 4 mannen). Kinderen mogen 's avonds drinkwater meenemen naar huis. Installatie werkt!

Een leerlinge vergast ons op een dankbaarheids- en welkomstspeech in zeer goed Engels.

Er komen een paar nieuwe vragen om hulp:

Drie teachers zijn vrijwilligers (die slechts 5000 R per maand betaald worden door government. Ze zouden graag meer verdienen en zoeken sponsors.
Teachers vragen naar enkele "facilities" zoals een kleine gascooker. Ook het toilet kan "steun" zeker gebruiken!
Sportmateriaal (volleybal/cricket)
Kasten of rekken voor de bibliotheek
Er is ook te kort aan ruimte (klaslokalen). De principal zit in het lokaal waar ook computerles wordt gegeven. Daar staan 4 oude computers waarvan er 2 niet meer werken.

Bestemming 3: we komen hier veel te laat toe door de slechte wegen en te lang gebleven bij het vorige bezoek. De kinderen hebben ons opgewacht om ons welkom te heten en mogen dan direct naar huis (het is na 13u30). Heel wat ouders staan trouwens ook ter wachten.

We bekijken de goed werkende installatie (waterpurification).

Er zijn hier 180 kinderen en 25 teachers (20 vrouwen, 5 mannen). Ook hier wordt nog meer hulp gevraagd:

Een fotokopieer machine (om teachers en leerlingen te helpen)
Een danslokaal want nu wordt gedanst in open lucht onder een grote boom

Bestemming 4 wordt een beklijvende ervaring, een "once in a life time" experience: dorpje Weharagama in streek Galnewa.

Een zeer rurale streek met veel rijstboeren. Door overmatig gebruik van pesticiden en kunstmatige meststoffen zijn hier veel nierziektes (kankers). Vorig jaar werd een kind ziek aan de nieren. De familie startte met een paar vrienden en buren een groepje op om geld te verzamelen om de medicijnen te kunnen betalen. Het liep echter fout en de jongen overleed aan de ziekte, hij was amper 16.

De vader besloot om iets te doen voor beter drinkwater voor de dorpelingen. Ze gingen door met geld verzamelen en konden een nieuw gebouwtje bouwen, bedoeling om er waterpurificatie in te richten. De geldmiddelen waren echter op maar iemand uit het dorp had gehoor gekregen van onze foundation (met name Sudharma) en de bal ging aan het rollen.

We kwamen hier vandaag de installatie "openen". We werden onthaald door tientallen dorpelingen die langs de straat stonden en door 4 "Kandy dansers met twee trommelaars". Het ging door merg en been! De dansers begeleidden ons naar het gebouwtje. Er was een ceremonie met oliekaarsjes aansteken, toespraken, lint doorknippen en eerste kruik water tappen! Er was veel emotie, verdriet, maar ook vreugde.

We werden dan nog vergast op een bijzonder lekkere maaltijd. We hadden ook honger, het was al 16u30 en sinds het ontbijt hadden we niet meer gegeten.

Er wordt hier ook een vrouwengroep (30tal vrouwen) opgericht, die vooral organic farming gaan doen. Ook wat naaien?

De toeschouwers worden ook uitgenodigd om een "les" te komen bijwonen van Himapala over biologisch rijst telen. Misschien wordt er hier iets opgestart.

Het is een zeer emotioneel afscheid, positief!

We rijden naar Dambula en slapen in Linini (ik vermoed een thuis voor muggen) met propere kamers maar geen eten (vanavond zeker ook niet nodig).

En stuur maar door indien jullie dat wensen!!

warme groeten,

Eric

6

E-mail 6

Besten,

Na twee dagen zonder internet, zijn we der terug, we zijn deze avond thuisgekomen" in Negombo.

Dag 6 waren we in Bibile, niet zo ver van Trincomalee. We worden welkom geheten door twee dansende meisjes met een paar andere kinderen. De danseressen doen dat zeer goed. Welkomstwoord van een meisje en van een zuster.

Montesuri-school voor een 80tal kinderen, geleid door een zuster.

Ze vraagt ons om haar speelkoer nog uit te breiden (met toestellen, hoewel ze al verschillende dingen heeft zoals een glijbaan, wipplank en klimrek...) en ze vraagt hulp om de afsluiting, die ze met eigen middelen liet bouwen, te betalen.

Convent met 11 kinderen (meisjes van 4 tot 18).

We zitten hier in de armste streek van het land, bergachtig en weinig water, dus weinig inkomsten. De meisjes zien er gelukkig uit, ondanks de schrale middelen. Er is slechts één slaapplaats, dus weinig of geen privacy voor deze opgroeiende meisjes, buitendouche, buiten wasplaats, een eetruimte en een studeerruimte. De meisjes helpen (soms) in de keuken van de zusters, ze eten hetzelfde menu. Ze gaan allemaal naar school, of te voet, of per bus.

Op mijn vraag wat de zuster zou verkiezen te doen met "extra" middelen: of wat meer materiaal, ruimte, comfort, of enkele plaatsen meer organiseren, antwoord ze prompt dat ze zou kiezen voor meer plaatsen, er is grote nood aan opvangplaatsen.

Deze meisjes komen uit uiteengevallen gezinnen (door dood of scheiding), sommigen kunnen naar familie tijdens het weekend, andere niet. Dit weeshuis krijgt onze steun, die vroeger naar het weeshuis in Nuwara-Elia ging, maar waar we nu minder goeie kontakten/samenwerking hebben. Verandering van leiding en van politiek? In ieder geval is de hulp hier zeer welkom en nodig.

Dilini (11 jaar) vergast ons op een speech, in goed Engels.

Vrouwengroep

We brachten een naaimachine mee voor deze groep, maar werd niet aan de groep gegeven dan wel aan een zuster. De groep moet eerst "organiseren", de machine is niet voor een individu, maar wel voor allemaal en ze moeten de beschikbaarheid organiseren. De machine blijft in het convent. Evenzo met een motor die we kochten voor een handmatige naaimachine.

Deze vrouwen willen ook batik doen, sari’s schilderen enz.

Sudharma motiveert de vrouwen met het verhaal over mannen die hard werken en de hele dag weg werken zijn, en hun vrouwen die "niks" doen. Op een dag besluit zo een vrouw eens een dag verlof te nemen ... en er gebeurt niets meer in huis en er ontstaat chaos ... Vrouwen, onderschat jezelf dus niet!

Er is dan een moment waar de verschillende vrouwen hun "request" mogen naar voor brengen.

Er zijn schrijnende verhalen bij, zoals een vrouw die kankerbehandeling krijgt, een zieke man heeft en die haar twee kinderen niet meer degelijk kan opvoeden, ja zelfs niet meer degelijk voeden. (Doirien is haar naam). Zij weet hoe je compost kan maken, wil dit (commercieel) doen en vraagt naar een "verhakselaar"

Er komen heel veel vragen:

Rasika (poultry elevage en verkoop)
Nirmala (batic) en scholorship)
Suarnalatha (naaien en zelfs lesgeven in naaien)
Saudia (poultry)
Laksmi (heeft slechts één arm) probeert job te vinden in winkel
Anula (poultry en scholarship)
Lakmali (naaien en scholarship)
Manousha die sprak voor haar buren die drie keer per dag maniok eten (financiële hulp/scholarship)
Thusani (bakken/ bakles/ commercieel bakken/ uitrusting)
Dilushi (poultry)
Thampika (scholarship)
Manousha (scholarship)
Chaturangane(schoolschip)

We melden dat we de vraag binnen nemen, dat we echter verkiezen om groepen te helpen. niet individueel. zoals de naaimachine. Ook poultry zou voor een groep kunnen opgestart worden. Alleen belofte van bekijken en doen wat in onze mogelijkheden ligt (van de naaimachine weten ze nu nog niet).

We gaan overnachten in Kandy. Het is zaterdag en alle goedkopere hotels zitten vol. Het wordt (lang) zoeken, we verblijven in Heritage Oak, het is zeer proper, goed en nog binnen de prijzen.

7

8

E-mail 8

Besten,

Dag 7 deel 1

Biologische rice-farming ligt ons nauw aan het hart, de opstart in Anuradhapura (bij Himapala) is al enkele jaren (meer dan 5) geleden ...

Dit jaar vroeg ik om een plaats "van uitbreiding" te bezoeken. We rijden naar Kurunagele. We wonen een infovergadering bij, 10 aanwezigen, + 5 laatkomers, + nog 4 laatkomers. De president van een eco-farming organisatie (rijst) is aanwezig en beantwoord vragen.

Op 11 maar komt Himapala hier ook een "workshop" geven over zijn ondervinding, en met zijn zaden, over hoe de grond te ontgiften, compost-advies ... Himapala heeft oude variëteiten die belangrijk kunnen en zullen zijn in de omschakeling naar Bio.

Verhaal van een boer die een variëteit voor bio zaaide, maar toch chemisch mest bleef sproeien. Zijn plantjes werden twee keer te hoog en werden vernield bij de eerste regen en (storm)wind. Belang van "opleiding" wordt hiermee benadrukt (en juist gebruik).

In totaal zijn in deze streek zowat 1500 rijstboeren actief, gemiddeld bewerken ze 3500 acres. In deze organisatie is één boer overgeschakeld (voor een deel van zijn grond) naar biocultuur bedoeling is verschillende rijst variëteiten uit te proberen (sommige soorten zijn medicinaal), één per oogst, op een deel van hun land.

In mijn speech spreek ik over het belang van bio voor nu, en voor de toekomst, voor de kinderen en de leefbaarheid van de aarde! over ons geloof in dit project. Ik heb het over "het moet toch gebeuren” en hopelijk kunnen we met onze foundation het proces wat versnellen. Al winnen we maar 5 jaar, we zouden al heel content zijn.

Een challance: iedere boer probeert (na succesvolle test) drie andere boeren te overtuigen! En ook al zou het eerste seizoen misschien geen groot succes zijn, heb moed en doe voort, elk seizoen is anders.

Grote uitdaging: wilde varkens en pauwen. Er wordt gevraagd of we ook financieel kunnen steunen om een elektrische afsluiting rond de velden te zetten. Deels willen ze ook zelf financieren (en kunnen ze). Het volgende seizoen zouden een 30-tal boeren hier een test starten, met zaden die snel resultaat kunnen geven, om snel bij de volgende oogst meer volgers te krijgen.

Ze hebben het ook over een rurale school (300 kinderen) die naar een waterpurificatie vraagt (het drinkwater is hier sterk bevuild omwille van de pesticiden, meststoffen insecticiden). De meeste boeren hun kinderen gaan hier naar school.

Ik vraag ze een belofte te doen: elk 3 boeren overtuigen om mee te doen, dan zouden wij ook beloven een waterpurificatie te bouwen. Eén van hen spreekt zijn dank uit dat we komen helpen! Hij zegt dat door "foute" beslissingen van de hoogste (politieke) regionen Sri Lanka geen rijst meer kan uitvoeren, door de slechte productie. En vroeger deden ze dat wel.

We gaan nog op bezoek bij een boer die ons toont hoe je bij rijst het kaf van het koren scheidt: rijst in water brengen (grote kuip) en het kaf komt vanzelf boven drijven! Dit moet vlug gaan, anders zou de rijst kiemen.

We zien nog een machine "in ontwerp/opbouw” om mest op te lossen in water en zo te verdelen over het veld.

We zien hier ook 3 variëteiten en vernemen dat je voor bio iets meer geld kan krijgen dan voor traditioneel. Maar goed ook, want de opbrengst/ha is minder.

Dag 7 deel 2

Dicht bij Kurunagela bezoeken we een vrouwengroep in een boeddhistisch dorpje. We hebben deze groepen vroeger gesteund, vorig jaar niet, ook dit jaar (nog) niet. Er zijn 5 verschillende groepen.

De meeste vrouwen en de twee coördinatoren, zijn boeddhisten. Alweer een beklijvende ervaring als een meisje met "special needs" (down) een zeer mooie dans uitvoert. Het is wonder hoe dit meisje, helemaal alleen op het podium, dit zo goed doet.

Ik zeg even later in mijn speech dat zij het bewijs is dat "alles kan" ook al verwachten anderen dat niet altijd. Droom, doe je best, wees gemotiveerd, en je kan meer dan je denkt, help elkaar!!

We delen schoolgerief uit aan de kinderen en er wordt nog gedanst en gespeecht. We worden bedankt omdat we door de steun die we geven (boeken, materiaal) middelen geven aan de ouders om hun kinderen toch deels te geven wat ze zouden willen geven. En omdat we alle kinderen helpen, elk niveau van ouderdom en van "talent"

Er zijn hier ongeveer 25 scholarship ‘s.

Er wordt gevraagd naar financiële hulp voor 5 meisjes "higher education", zeer arme families die zonder onze hulp hun dochters niet kunnen laten verder studeren. Twee namen: K.M.D. Yasanthi en P.S.J. Karunarathna.

We rijden terug naar Negombo waar we net voor 19 uur opgewacht worden door "de moeder met haar 3 doofstomme" dochtertjes ... We worden uitgenodigd om daar komende woensdag te gaan eten.

Maar hoogtijd om te gaan slapen, het is 23u30 en morgen is 't vroeg dag!

9

E-mail 9

Besten,

Dag 8 was helemaal gewijd aan het tehuis Marcscri in Kalutura. In totaal zijn er 10 huizen, allemaal gerund door father Presenne Christopher

Het tehuis werd opgericht in 1983 door een kinderloze, gepensioneerde lerares, in haar huis, die vaststelde dat er niets werd gedaan voor gehandicapte kinderen. In het begin waren de ouders van haar (overleden) man niet akkoord en wouden ze hun deel (erfenis) van het huis opeisen, maar gaanderwijze zijn ze bijgedraaid en lieten ze mevrouw Marcscri begaan. Het is dus uitgegroeid tot een "weeshuis" met 10 "filialen.

Over deze 10 filialen verspreid zijn er 315 bewoners. Slechts 4 betaalde krachten.

Vroeger waren er talrijke vrijwilligers die kwamen helpen voor het dagelijkse werk, en om klussen op te knappen. Echter door de economische crisis zijn alle vrijwilligers weggebleven.

Je moet weten dat in Sri Lanka alleen government-personeel een pensioen krijgt (zoals politie, leger, staatsonderwijs). Andere mensen die met pensioen gaan moeten het doen met hun eigen "reserve" of hun kinderen moeten "bijspringen". Vroeger deden ze dan wat vrijwilligerswerk. Maar nu moeten ze zoeken naar betaalde "klussen" (zwartwerk?) om rond te komen, want meestal zitten ook de kinderen in financiële moeilijkheden.

Father Presenne "schuimelt" de streek af naar overgebleven bouwmateriaal (zowel nieuw als oud). Als er ergens een huis wordt gebouwd, wordt meestal wat te veel materiaal aangeleverd (om niet in problemen te komen bij het bouwen) Die "overschotten" worden gretig opgehaald door father Presenne. Herstellingen en opknapwerk wordt hiermee uitgevoerd, door 2 professionele "klussers" en inwoners kunnen meehelpen (kleine en minder kleine werkjes zoals verven, opruimen, knutselen, etc.)

We bezoeken drie "filialen".

Het moederhuis, waar alles begon, waar 54 inwoners zijn, de meesten (zwaar) gehandicapt, lichamelijk en fysisch. We steunen hier al jaren onder het hoofdstuk “special help voor needy children".

Beste voorbeeld is het meisje dat werd geboren zonder armpjes. Ze schrijft met haar voeten. De familie heeft het meisje verstoten. Er werd hier goed gezorgd voor haar, ze ging naar school, en bleek een zeer goede leerling te zijn. Ondertussen zit ze in het hoger onderwijs en doet het heel goed. Haar ouders kwamen een tijdje geleden om haar alsnog op te halen, maar ... ze weigerde mee te gaan! Door haar werk en succes beseft ze dat haar thuis "hier” is, dat er hier voor haar is gezorgd. We zien haar spijtig genoeg vandaag niet, misschien zondag, na het afsluiten van onze tweedaagse (op de terugreis passeren we hier bijna).

Vandaag heeft ze examen en ze is niet tijdig terug. Ook de andere kinderen zijn (nog) op school.

We bezoeken een tweede huis. Hier zijn alle aanwezige bewoners zeer hulpbehoevend, de meeste worden geholpen door medebewoners die deze taak aankunnen: eten geven, wassen, te slapen leggen ...

Ze slapen in ijzeren bedden, op met dik plastic beschermde matrassen. Elke dag krijgt de bewoner zijn "shower" en worden de bedden afgespoeld. Ze krijgen een "medicijn" om kalm te zijn en zo slapen ze van ongeveer 18 u tot ongeveer 06 u. Er zijn heel wat schrijnende gevallen!

Een autistisch kind dat nog niet alleen kan stappen (zowat 6 jaar?) Een autistisch kind dat zware fysische problemen heeft en dat een tong heeft die naar binnen groeit, wat op lange termijn het kind fataal zal worden. Het moet heel voorzichtig gevoed worden.

Ook andere lichtere en zwaardere gehandicapten. Als bewoner ook een "normaal" kind, met zijn moeder (die relatieproblemen en andere problemen heeft).

Er wordt gekookt met brandhout (bijeengesprokkeld) omdat gas te duur is.

We bezoeken een derde huis, de estate. Oorspronkelijk was het hier 40 acres groot. Maar door allerlei omstandigheden (o.a. uithuwelijken van bewoonsters met een stukje grond) blijft er nu nog 14 acres over. Hier willen ze een "boerderij (her)opstarten met cocos, rijst, papaja, groentetuin, enz. Voor eigen gebruik in eerste instantie, maar misschien ook commercieel.

Er woont hier ook een "tweede" father, die de boerderij runt. Hij woont in een prachtig huis, dit is een volledig opgeknapte ruïne, opgeknapt met bijna alleen "gerecupereerd bouwmateriaal", klinkt bijna ongelooflijk!

Op de estate wonen ook een paar jonge "hulpbehoevenden". Ze kunnen ± meewerken (onder begeleiding) op de boerderij.

Hier hebben we vorig jaar twee toiletten laten bouwen, ter vervanging van ingestorte vroegere toiletten. Er wordt hier heel wat regenwater (van de daken) gerecupereerd, in plastiek tonnen, om de tuin te bevloeien. Maar in het droge seizoen volstaat dat niet.

Father Presenne vraagt onze hulp om een "kerosine pomp" aan te kopen, er is hier trouwens verderop een kleine rivier, daar kunnen ze dan water uit pompen om hun tonnen te vullen en de groentetuin van water te voorzien.

Ze maken ook compost, en kweken zelf plantjes op: kaneel, papaja, pepertjes ..., alles bio-cultuur.

De staat doet in Sri Lanka niets voor gehandicapte kinderen/volwassenen. Met allerlei excuses wordt ook niet tussengekomen voor bijvoorbeeld medicijnen (omdat ze niet erkend zijn, omdat er geen voorschrift is (maar een voorschrift bekomen is heel duur) Ook niet voor eten, niet voor personeel, NIETS!

Als de politie een kind "vindt", of als er in een hospitaal een "hopeloos" geval binnenkomt, wordt er wel naar de father gebeld of hij iemand kan opnemen! De organisatie is dus volledig aangewezen op steun van derden!

Wij laten hier spontaan een donatie achter en krijgen prompt een ontvangstbewijs, alles moet toch goed worden georganiseerd en bijgehouden. We melden dat de gift bedoeld is om eten te kopen, en indien mogelijk een "extraatje". We hebben ook koekjes meegebracht.

10

E-mail 10

Besten,

Gisterenavond ben ik in slaap gevallen voor de laptop ... dus verslag met een beetje vertraging ...

Dag 9 gingen we op bezoek in de school voor doofstomme kinderen in Ragama. De school is opgericht in 1935 door een Vlaamse zuster (Mother Blanda) uit Kortrijk, Zusters van Onze Lieve Vrouw van bijstand. In den beginne voor kinderen die blind en doof waren. Sinds 1978 voor doofstomme kinderen.

Er zijn 128 leerlingen, tot grade 11 (A level) en er zijn ongeveer 40 kinderen die in de week hier op internaat zijn. Principle is zuster Nirmala en we worden rondgeleid door zuster Christine, die Engels onderwijst en die ook zeer goed Engels kan.

Wij geven hier steun door scholarship en door "children with special needs" financieel te steunen (meisje genaamd Savindre).

We hebben in het verleden ook al gesteund voor delen van hun danskostuums. We worden trouwens vergast op een dans van 6 meisjes (begeleid door een teacher om ze op de maat van de muziek te houden) en op een trommel-serenade van 6 jongens, begeleid door twee teachers om ze in de maat te houden. Prachtige voorstelling!

We worden uitgebreid rondgeleid door zuster Christine, we zien alle klassen waar lessen aan de gang zijn, nooit groter dan 10 leerlingen, soms 3 of 4! We hebben de indruk dat het onderwijs hier zeer kwalitatief is. We kijken een oefenboek Engels in en zijn onder de indruk!

De school is perfect onderhouden, proper en fris, met veel planten, een kleine speeltuin, veel ruimte. Aan het internaat is een kleine moestuin verbonden, die hebben we niet gezien.

De zusters vragen extra steun voor om een fotokopieermachine te kopen. We hebben natuurlijk al zoveel ergere miserie gezien dat we twijfelen of we hier onze centen moeten achterlaten. We leggen het zaterdag voor aan het comité.

De kinderen zijn van alle afkomst, van alle standen, dat wordt prompt geantwoord op mijn vraag daarover. Maar na een kleine tussenkomst van Sudharma wordt ook gemeld dat de meesten van arme afkomst zijn. Ik heb zo mijn twijfels ...

De ouders zouden niet moeten betalen, ouders zijn ook geen donateurs. De school krijgt wel financiële steun van het government voor het internaat (er is trouwens een nieuw gebouw) voor food en logement. Teachers worden ook betaald door het government.

In het convent wonen 6 zusters en we krijgen thee met koekjes. Op planning van vandaag stond ook nog bezoek aan ziekenhuis, die steun krijgen, maar dat gaat niet door.

Terug naar Negombo waar we de namiddag vrij hebben. Annemie moet naar de dokter (hospital Ave Maria) om haar voet, die verzwikt is, te laten verzorgen. Tegen de avond is het al veel beter. Ook morgen is een vrije dag, we gaan van de zee genieten en vooral boodschappen doen, en geld wisselen.

11

12

E-mail 12

Dag 11: Rathnapura

Vocational training bij father Niroshan Wass

Deze vocational training is zeker een heel goede aanvulling op wat Don Bosco doet. Ook hier wordt een certificaat afgeleverd, zij het niet zo'n internationaal gegeerd exemplaar. De vocational training bestaat eruit om kinderen uit hun isolement van thuis (linehouses) te halen en ze kennis bij te brengen, ze te leren hun vrees te overwinnen.

Alle kinderen volgen alle vakken: bakkerij, naaien, schoonheidsleer, Engels, enz. De training bestaat eruit dat ze twee maand intern zijn op het (ver afgelegen) centrum, alle cursussen volgen, samen koken, eten, samenleven. Voormiddag les en namiddag andere taken en vrij. Ze staan op om 5 uur: medicatie, naar de mis, kuisen, ontbijt, en om 7u30 start de cursus.

Vroeger duurde de opleiding 3 maand, maar de levensduurte werd er ingekort naar 2 maand (kost en inwoon is gratis). Father selecteert de kinderen (die zich kandidaat stellen) na een interview en na polsing naar hun motivering. 25 kandidaten mogen deelnemen, tussen 16 en 25 jaar. De training wordt één keer per jaar georganiseerd.

Nishanti merkt op dat twee maand te kort is, indien mogelijk steunen om weer naar drie maand te gaan. We hebben hier al 6 naaimachines geleverd (verspreid over 2 jaar).

Father merkt ook op dat de deelnemers dienen als "bom" na hun training, in hun milieu, om aan te tonen dat ze meer kunnen dan ze zelf vermoeden. Hij zegt dat de regering deze meisjes dom wil houden om hen hier te houden (in de linehouses) want ze zijn nodig op de theeplantages. Wie zal anders later plukken?

De father toont ons een filmpje (telefoon) waar de meisjes (aan het einde van hun vocational training) een soort catwalk doen om de gemaakte kleren en de "schoonheid ingrepen" te showen. Voor de opleiding durfden deze meisjes zelfs niet te spreken!

Het is dus ook een goeie bewustwording tijdens deze training. We zien dat het niet overdreven is om 3 maand na te streven. Dit jaar is de training bezig, eindigt op 7 maart. Indien mogelijk wil Father ook studenten verder sturen naar het hoger onderwijs

Nog een opmerking: in de linehouses is ook veel "geweld binnen de gezinnen, zelfs misbruik van die jonge meisjes.

Vrouwengroepen (8 in Ratnapura)

Hier is Nishanti ook zeer actief mee bezig, ook Sunhil. Toespraken van beiden, en van Shiran en Sudharma, in aanwezigheid van Father Niroshan Wass.

Opnieuw wordt de vocational training bewierookt. Er volgt een tentoonstelling van werkjes en werken: naaiwerk, champignons (oesterzwammen gekweekt door enkele vrouwen) kruiden, thee (verpakt), jonge plantjes, zelfs een gemaakt muskieten net en ... een chocoladetaart (die ik koop om morgen mee te nemen n aar de tweedaagse vergadering).

Er werden in deze streek ook "voedselpakketten" uitgedeeld door de foundation, tijdens de coronacrisis. De economische crisis doet vraag ontstaan om terug pakketten te verdelen. Father probeert de levenskwaliteit te verbeteren door onderwijs (education). Hij benadrukt ook dat, tijdens de twee maand van de vocational training, de meisjes ongewoon grote hoeveelheden eten, een bewijs dat ze thuis niet genoeg kregen. Hij laat het toe, maar benadrukt dat ze niets mogen verspillen (dus wat ze nodig hebben klaarmaken, niet meer en dan niet verbruiken/weggooien)

Avondmaal bij Nilani thuis, overnachting bij Shiran

13

E-mail 13

Besten,

Ik ben jullie nog een verslag "verschuldigd", namelijk een samenvatting van de meeting van het comité in Sri Lanka. Door de covid-periode was er al drie jaar geen meeting meer geweest met een Belgische delegatie.

Voorbereiding met Shiran en Sudharma en Nilani hadden we tijdens de verplaatsing gisteren gedaan. Ik had in België ook een paar vragen/thema's op een lijstje gezet, dingen die we graag samen bespreken.

De meeting gaat door in Hikkaduwa, een vrij bekende badplaats in het zuiden, niet zo heel ver van Galle. We lieten de laatste jaren de keuze waar de tweedaagse meeting doorgaat aan de comitéleden zelf. Zeg maar dat dit een incentive is, een bedanking voor wat ze voor de foundation doen. Naar zo'n badplaats gaan en logeren in een hotel (met zwembad) is voor de grote meerderheid van het comité een "eerste keer", werd zeker geapprecieerd!

Elisabeth en Nirmala (beiden van Nuwara Elia) en Theobold en Christopher zijn afwezig. Vooral gezondheidsredenen, ik hoor tussen de lijnen wel dat de twee dames van N.E. ook wat aan motivatie ontbreekt. Nirmala haar man was ook onlangs overleden, Elisabeth heeft ook veel zorgen met haar zieke man. Prebeepa is afwezig, die had gisteren een ongeval met haar motorfiets, ze is immobiel voor een (paar) weken ...

We hebben eerst een "director's bord" voorbereiding met “de director's": Shiran, Sudharma, Nilani, Nishanti en Brian.

Het belang van voldoende "reports" wordt vooral besproken en benadrukt. Er wordt veel gevraagd (requests) en er zullen keuzes moeten gemaakt worden wat we wel en niet gaan doen (financieren).

Ik spreek ook over de crisis in Europa, dat we geen garanties hebben over onze inkomsten. Er wordt veel steun gevraagd in 't algemeen, aardbeving Turkije als sprekend voorbeeld. Dus in gedachten houden dat er geen garantie is op elk jaar even grote steun.

We bespreken in de director's bord ook "de enveloppe". Ieder jaar krijgen de comitéleden een enveloppe met een voor iedereen zelfde bedrag. Drie jaar geleden (net voor de covid) was dat 8000 rupies. Ik gaf aan (aan Shiran en later dan ook aan Nilani en Sudharma) dat iedereen hetzelfde bedrag blijven geven demotiverend kan werken, zowel voor zij die niet veel doen (we krijgen toch allemaal 't zelfde) als voor zij die zeer actief inspanningen doen.

We willen natuurlijk geen vriendschappen breken, geen jalousie scheppen, geen twijfels zaaien. Wel integendeel, de vriendschapsrelaties zouden moeten motiveren en samenwerking bevorderen.

Maar zowel Nilani als Shiran begrijpen heel goed wat ik aanbreng en zijn er ook mee akkoord. Ze zien natuurlijk ook wat de gevolgen zouden kunnen zijn ... Maar vrienden dat geen groot probleem, eerlijkheid mag overwinnen. Nilani gaf aan dat we misschien een basisbedrag kunnen geven aan iedereen (ze sprak 1000 R uit als voorbeeld) en dan meer geven aan de harde werkers.

Maar hoe dat meten? wie gaat dat meten? Shiran geeft aan dat het aantal binnen komende "rapporten" een maatstaf zou kunnen zijn. Ze lanceren een slogan: "no report's, no support" ... en gaan die op de generale meeting uitleggen!

General meeting: aanwezig: Coma - Della(sal) - Filip - Addith - Nishanti - Nilani - Sudharma - Shiran - Brian - Sunhil - Rohini - Roshanti - Conchi en ikzelf.

Openingsgebed met bedanking en aandacht voor de "zieken" (afwezigen)

Ik schets de toestand in Europa en de wat grotere onzekerheden voor de toekomst.

Ik benadruk nog eens dat voor ons de absolute prioriteit "onderwijs" en alles wat er rondhangt, blijft! En ook de waterpurification. We doen een (schriftelijke) rondvraag: wat zou je "verminderen" mochten de financiële middelen afnemen.

Slechts twee keer komt er een antwoord: de steun "medical assistance". Alle andere comitéleden benadrukken dat ALLES belangrijk is en blijft! Er wordt zelfs meer steun gevraagd (Conchi voor freedom home en Brian voor de préschool bij hem thuis).

Filip meldt dat er 15 scholarships waren opgestart (5 jaar geleden) en dat die nu niet meer komen, waarop Shiran en Sudharma terstond reageren: de aanvraag is niet gekomen, en er zijn nooit rapporten gekomen.

Wat ons bracht bij de dringende oproep om meer rapporten te sturen. Gesteund door Shiran roep ik op om voor de studenten die "higher education steun" genieten (toch een maandelijks bedrag) op zijn minst één keer per jaar een briefje/rapport te "eisen". Dat is toch eigenlijk niet veel gevraagd. Dat mindervaliden het daar moeilijk zouden mee hebben begrijpen we zeker.

Ook voor het algemene "scholarship" zou er op zijn minst één rapportje per trimester en per comitélid moeten komen. Mensen die "medical assitance" krijgen zouden toch ook "teken van leven" mogen/moeten geven. Ook van de ricefarmers verwachten we een teken van leven (en er wordt naar Brian gekeken)

We overlopen de voorbije week (ik neem daarvoor telkens het woord) en de daarmee gepaard gaande "requests". De comitéleden vinden alle requests "ontvankelijk" maar zijn bijvoorbeeld wel akkoord dat een kopieermachine niet zo een goed idee is als er twijfel bestaat over het goede gebruik, onderhoud, papier (kost) en over de mogelijkheden die de school zelf heeft.

Freedom home komt uitvoerig ter sprake. Er is een issue geweest met foto's van een voedselbedeling op facebook, waarop de schrijnende toestand van de plaats duidelijk te zien was. Die foto's zijn snel terug weggehaald van facebook. Een hooggeplaatste politieambtenaar heeft voor dat weghalen gezorgd, hij zou er een familielid hebben tussen de bewoners.

Nilani vermoed dat daar ook "niet-zieke" mensen vastzitten, er geplaatst door hun familie, die van hen vanaf wil ... We kunnen daar op ons niveau niet ingrijpen, het is zelfs "niet zonder gevaar" om daar in te grijpen. De hulp die we nu geven is wel ok! (zeker)

Ik blijf vragen aan Nilani of we toch niet beter kunnen doen om de bewoners wat te helpen.

Het vraagstuk: hoe het comité "verjongen” komt ook uitvoerig aan bod. Nishanti vindt dat de huidige comitéleden meer oog moeten hebben voor jongeren met wie ze werken, en daar eventueel kandidaten vinden. Er zijn wel veel (capabele) jongeren die, als ze kunnen" uitwijken naar het buitenland: geen toekomstvisie in eigen land, wat erg toch!

Een paar comitéleden doen nog "hun verhaal" ... met vooral getuigenissen van hoe het er tijdens de coronacrisis aan toe ging. Ze benadrukken grote dankbaarheid dat de foundation is blijven werken en geld sturen, net zoals voorheen. We hebben niemand moeten laten vallen, zelfs voedselpakketten kunnen uitdelen, wat zeer geapprecieerd werd!

Sudharma benadrukt nog eens dat het allemaal niet zo evident was! Ze bedankt Lieve, die ook tijdens de crisis naar de bank ging en het nodige deed om de steun te behouden!

Tussen al die verhalen nog dit: Roshanti startte tijdens de crisis een "online dryfish" verkoop op! Zo kon ze de vissersvrouwen helpen om te blijven verkopen en de mensen helpen om eten te hebben. Er werd aan huis geleverd, eerst via een "pakjesdienst" maar dat was veel te duur, daarna via de buschauffeurs ... die kregen een kleine vergoeding ... de koper stond zijn pakje op te wachten aan de bushalte ... (ik vermoed dat dit toch redelijk uitzonderlijke gevallen waren ... heb het niet kunnen verifiëren)

Roshanti is er ook in geslaagd op haar werk (ze werkt bij de watermaatschappij) dryfish te leveren tijdens de lunchpauze (speciale toelating van haar baas). Brian brengt aan dat hij wel dryfish wil verkopen in Nihintale (in samenwerking met die online verkoop). Hopelijk komt hier iets van. Kruisbestuiving zeker?

Rohini vertelt ook over haar nieuwe schoolgebouwtje, een paar nieuwe leerlingen, en dankt ons zeer hartelijk. Ze mist Lieve!! Ze zou nog graag steun krijgen voor een "aangepast" toilet, want de kinderen (allemaal met kleine/grote beperkingen) hebben het moeilijk (met het toiletbezoek)

Ik deel de enveloppes uit, na geschetst te hebben dat we dit in de toekomst gaan herbekijken. Shiran legt uit wat we daarover besproken hebben op de director's bord. Maar dit jaar krijgt iedereen dus hetzelfde (15000 R). Als ik de enveloppes uitdeel hebben we het bedrag niet gemeld! Ze krijgen ook elk twee repen Côte d'Or chocolade, wat sterk in de smaak valt! Ik benadruk ook dat er in België geen enveloppes zijn!

Ik sluit af met hen te bedanken, hen te zeggen dat zij noodzakelijk zijn voor ons om de juiste hulp op de juiste plaats te kunnen bieden! En dat we heel fel hun werk appreciëren, en daarom naar hier zijn gekomen (de badplaats) en de enveloppe uitdelen (om die appreciatie te tonen). En dat ik hoop dat we weer ieder jaar zo'n meeting kunnen doen (en geen drie jaar moeten wachten).

Nilani en Sudharma sluiten ook af met bedankingen. Shiran heeft het laatste woord met benadrukking van noodzakelijke rapporten en bedanking.

Volledig

E-mail 1

Beste allemaal,

Goed aangekomen in Negombo, na een wat bewogen reis!

In Brussel was er staking en werd de grote valies niet verstuurd, wordt later deze week verwacht.

Christopher is fel verouderd maar zijn gezicht was blij ons te zien. Zijn vrouw is niks veranderd. Praabeepa was er niet, er zijn werken aan de gang in haar huis en ze wonen momenteel ergens anders.

Morgen gaan we op eerste bezoeken met Shiran en Sudharma.

Groetjes allemaal.

E-mail 2